Sto lat! Notka urodzinowa.

Jeszcze raz, jeszcze raz, niech żyje żyyje naam! Nieeech żyyyyyyje naaam! A kto? BLOGASEK! *wyje*

Tak, to już dziś! Trzecie urodzinki bloga!!! :')

17 czerwca 2013 roku pojawił się wstęp i pierwszy rozdział. Nie spodziewałam się wtedy, że blog pociągnie tak długo i przyniesie mi tak wiele. Dzięki temu, że opublikowałam opowiadanie, zdobyłam najwspanialszą przyjaciółkę na świecie i kilku genialnych znajomych, z którymi uwielbiam gadać xD

Ten blog jest jak trzyletnie dziecko. Ma rączki i nóżki, wywraca się coraz mniej, potrafi mówić, zaczyna pisać, czytać. Nie płacze i staje się nieco bardziej samodzielne. Cieszę się, że doszłam do takiego poziomu w pisaniu. Nie jestem najlepsza, ale staram się za każdym razem poprawiać mój styl! 

Statystyka:

Opublikowanych postów: 86

Ogólnie postów (opublikowanych i nieopublikowanych): 106

Komentarze: 749

Wyświetlenia: 33046 (17:52, 16.06.2016r.)

Dzięki pisaniu bloga poznałam kilku naprawdę wspaniałych ludzi. 

Najlepszą przyjaciółkę na świecie - Kiwi <3

No i świetną koleżankę - Sonię :D 

Dziękuję, że jesteście ze mną!

Obudziła się z wyjątkowo nietypowym spokojem w duszy, którego nie czuła od rozpoczęcia wojny. Delektując się tym uczuciem, poszła pod odświeżacz, zastanawiając się, dlaczego mimo tego spokoju, ma wrażenie, że coś nie gra.

I nagle zrozumiała. Powinna być teraz w Imperial City i wysłuchiwać kłócących się Kola i Anję albo sprzeczać się z Sheelą i wyklinać w duchu Vadera za przydzielenie jej takiej drużyny. Oraz za to, ze starannie wymazał ze swojej pamięci to, że był mężem jej kuzynki i Jedi, bohaterem Republiki, Wybrańcem i z pewnością kimś tam jeszcze. 

Fakt, że właśnie stała w swojej łazience w Świątyni Jedi sprawił, że kilka razy się uszczypnęła w ramię z nadzieją, że obudzi się z tego koszmaru. Każda chwila przebywania w tym miejscu sprawiała, że przypominały jej się ruiny, które mogła oglądać z daleka każdego dnia. Bała się że jeśli wyjdzie z pokoju, zobaczy przed sobą gnijące ciała swoich dawnych towarzyszy.

Jednak ten wewnętrzny spokój kazał jej ubrać się, przypiąć znajomy miecz świetlny do pasa i wyjść. Korytarz się nie zmienił. Był taki sam jak kiedyś. Z wysokim sufitem, prostymi ścianami. Długi, sprawiający wrażenie nieskończonego. Całego efektu dopełniał jasnowłosy, wysportowany chłopak idący korytarzem. Wyglądał jak zawsze. Może trochę zmężniał. 

Podszedł do niej i po prostu pocałował. Namiętnie, romantycznie. Przelewając całe swoje uczucie.

- C-co jest? - zapytała zdezorientowana.

Nie żeby jej się nie podobało. Całowanie się z Chazerem Motessem, było w pierwszej trójce na liście jej największych marzeń. Ale było to dziwne. Chazer powinien być setki tysięcy lat świetnych oddalony od niej

- Kocham cię - odpowiedział. jakby nic w tej sytuacji nie było dziwne.

- Ja ciebie oczywiście też, ale tak troszkę nie rozumiem co tu się odwala.

- Ja też nie - odparł beztrosko. - Ale skoro cię widzę całą i zdrową, to po prostu mam ochotę cię pocałować, wziąć na spacer do arboretum i ogólnie spędzić z tobą czas. A że jestem tu chyba trochę dłużej od ciebie, więc wyjaśnię całą sytuację w kilku słowach: jaśnie nam panująca autorka stara się uszczęśliwić czytelników tym niekanonicznym rozdziałem.

- Świetny pomysł. A jest Soka? Muszę z nią poważnie pogadać... Ogłuszenie mnie i ucieczka nie były dobrym pomysłem.

- Zamknęłaś ją w schowku.

- Tak jakoś wyszło. Dobra, nie będę jej prawiła kazań, skoro sama pracuję dla Imperium. Idziemy na ten spacer?

- Pewnie! - wykrzyknął i złapał ją za rękę. - To alternatywny świat, tutaj można być zakochanym. Przynajmniej tak mi się wydaje. Zresztą, kto by się tym przejmował? I tak niedługo wrócimy do rzeczywistości. Albo się obudzimy, czy coś takiego. 

Było tak jak dawniej. Żadnej wojny. Ona, Chazer, Mirlea, Wido i Ahsoka. Nie wypominali sobie niczego, nie zdradzali co robią aktualnie. Tylko Atari i Chazer nie musieli uciekać. Oboje nie zdradzali dlaczego - mieli swoje powody, by trzymać to w tajemnicy.

- Wiecie co? Mam nadzieję, że będziemy pamiętać o tym spotkaniu, kiedy już wszystko wróci do normalności - powiedziała Ahsoka.

Ona i Atari kiedy tylko się zobaczyły, rzuciły się sobie w ramiona i po prostu przytulały się w milczeniu, nie kryjąc łez. To spotkanie wypełniło ogromną dziurę, która powstała miedzy nimi po ich walce.

- Ja po Ciemnej Stronie nie jestem sobą, tylko jakąś zupełnie obcą mi osobą. Jeśli chociaż najmniejsza cząstka mnie będzie pamiętała o tym, że nie jestem sama, tylko mam was i że potrafię być szczęśliwa, nawrócenie będzie o wiele łatwiejsze. Wystarczy, że uwierzę.

- Jeśli to takie jak mówisz, mam nadzieję, że się nie stoczę - powiedziała Atari.

Chazer od razu objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie w opiekuńczym geście. Wtuliła się w niego i od razu poczuła przyjemna ciepło w sercu.

- Ati... pracujesz dla Imperium jako łowca nagród i jesteś wrażliwa na Moc. Będziesz musiało się bardzo starać, by się nie stoczyć - stwierdziła poważnie Mirlea.

Siedziała na kolanach Wido, który poza nią świata nie widział. Atari była pewna, że Ahsoka nie czuła się osamotniona. Znała ja idealnie i wiedziała, że po przygodzie z Luxem, nie interesują jej miłość czy zauroczenie.

- Ale mi nie siedzą w głowie Sithowie. 

- Oni nie są szkodliwi. Przynajmniej jak na razie.

- No ale nie spoileruj! - wykrzyknął Chazer.

_____________________________________________________

To był taki pozytywny rozdzialik ^^ Jest on jakby snem bohaterów, w którym wszyscy się naprawdę spotykają. No i jest kanoniczny :D

Jeszcze raz dziękuje wam z całego serca za to, że jesteście tu ze mną! :)

NMBZW!