Rozdział 15

Rozdział 15

- Nie tak jak ty Niro.- Odpowiedziałam na stwierdzenie starego przyjaciela.

- Ty z wyglądy. Miałaś brązowe włosy teraz są czarne miałaś również brązowe oczy. Teraz są żółte. Jak u Sitha.

- Lub jak u siostry nocy.- Powiedziała patrząc na mnie jedna z sióstr nocy.

Spojrzałam na nią. Nasze spojrzenia się spotkały.

- Takie same oczy...- Szepnęła druga z sióstr.- Niemożliwe... Żadne z nich nie wraca.

Poczułam dziwne ciepło na sercu. Patrząc w takie same oczy jakimi mnie niedawno obdarzono. Czułam się jak we śnie. Na twarz kobiety naprzeciwko mnie wstąpiła nadzieja. Ahsoka spojrzała się na mnie ze zdziwieniem.

- Ati... A może...

- Atari...- Szepnęła znowu druga Dathomirianka.

- Tak się nazywam.- Powiedziałam.

- Jak masz na nazwisko?- Spytała się pierwsza z kobiet.

- Ja... Mam na nazwisko... Ja... Jestem Atari Orgeen...

Na twarzach kobiet pojawiło się zdziwienie, które po sekundzie zmyło wielkie szczęście. Po twarzy kobiety tak podobnej do mnie poleciały łzy.

- Po tylu latach... Dlaczego Jedi cię tu przysłali...?

Nic już nie rozumiałam. Czy ta siostra nocy jest... jest moją, moją mamą?

- Ja nie jestem zdziwiona siostro. Oni myślą, że jesteśmy słabe. Że szybko zapominamy o stracie. Oni nie wiedzą czym jest uczucie rodzica siostro. Kim są twoi rodzice młoda rodaczko.

- Eee. Ja... Nie wiem. Moja mama miała na imię chyba Sidea. Jestem Dathomirianką. Jedi mnie zabrali siłą od mamy, kiedy miałam trzy lata. Później mi zmienili wspomnienia i wsadzili do komory transformacyjnej. Więcej nie pamiętam.

- Wiemy kim jesteś. A jesteś księżniczką Dathomiry. A ja jestem twoją matką.- Powiedziała kobieta tak podobna do mnie.

Zszokowało mnie to. Ona nie zapomniała przez te wszystkie lata o mnie. Chciała mnie. Kochała nadal. Nie odrzuciła choć mogła. Nie wiedziałam, co zrobić. Przecież znałam tą kobietę trzynaście lat temu. Spędziłam z nią trzy lata, których nie pamiętam.

- Cześć. Mamo...

- Dlaczego przybyliście na Dathomirę z tymi ludźmi? Po co oni wszyscy tutaj?

- Oni zaraz odlecą. Zostawiają zapasy i mały statek, którym odlecimy po zakończeniu misji. - Powiedziała Mirlea.

- A jaka jest ta misja?

- Musimy znaleźć jakieś zaginione dziecko- Odpowiedział Chazer.- Oczywiście zaraz się zwijamy, bo mistrzowie oczywiście poinformowali kogoś z nas dokładnie gdzie mamy szukać mam nadzeieję.- Dodał i rozejrzał się.

- Niestety Chaz. Chyba nie dysponujemy takimi informacjami.- Stwierdził Niro.

- Czyli mamy przeszukać tylko całą planeta, żeby znaleźć jakiegoś dzieciaka!- Wykrzyknęliśmy jednocześnie.

- Nie. Tylko nie to. Tak samo było w zeszłym roku na Nar Shadaa.- Powiedziała Ashoka. Musieliśmy szukać zaginionego generała, który szukał nas i tak krążyliśmy po całej planecie.

- Nie fajnie.

- Odnalazł się na Nal Hutta.

Wszyscy się roześmialiśmy. Siostry nocy zaproponowały nam schronienie w swojej wiosce. Tam zapoznałam się z moją mamą znowu. Okazało się, że mam młodszą o rok siostrę. Moja rodzina była super. Mama okazała się naprawdę zabawna i miła, Szybko się ze wszystkimi zaprzyjaźniłam. Z tata też miałam świetne stosunki. Po kolacji chyba do drugiej w nocy gadałyśmy z Ahsoką, Mirleą i moją siostrą Elektrą o wszystkim i obgadywałyśmy chłopaków. Elektra opowiedziała nam wiele rzeczy o zwyczajach w klanie sióstr nocy i klanie ze śpiewającej góry. Elektra powiedziała, ze teraz każda siostra potrafi władać mocą i magią Dathomiry. Elektra opowiadała również o legendach dwóch klanów i o darach, którymi obdarzone są niektóre siostry. Ona sama władała prądem. Z tond jej imię. Już w pierwszych sekundach życia przejawiała swoje umiejętności. Podobno każdy w rodzinie ma taki dar. Ja sama odkryłam w sobie pewną umiejętność. Zawsze miałam lepsze kontakty ze zwierzętami. Słuchały się mnie i ufały. Mogłam z nimi rozmawiać. Ale to nie było ważne. Dowiedziałyśmy się od Elektry, że klan sióstr nocy i klan ze śpiewającej góry oraz kilka innych klanów, które podlegały klanom głównym oswoiły kilka rancorów. Jednak na wolności żyje mnóstwo dzikich okazów. W wyśmienitych nastrojach zasnęłyśmy na moim ogromnym łóżku gdyż żadna z nas nie miała siły iść do siebie. Przez resztę nocy spałam spokojnie chociaż moje sny nie były zbyt zwyczajne. Nie wiedząc czemu nawiedzał mnie obraz ogromnego rancora z kłami poplamionymi świeżą krwią. No i była tam też dziewczyna o włosach białych jak świeży śnieg, a oczach niebieskich jak czyste zimowe niebo. Skóra jej była blada jak... jak nie wiem co, a usta czerwone jak krew. Jednak jakoś nie była straszna. A ten Rancor... Jak rancor. Pewnie właśnie zeżarł jakieś stworzonko... Albo innego rancora... Przydała by mu się szczoteczka do zębów, no ale w końcu to jest zwerzę. Ciekawe tylko czy ta dziewczyna istnieje. Przecież to miejsce, w którym ją widziałam we śnie to nie była Dathomira. Była tam zielona trawa, niebieskie niebo. Rzeka i wodospad. To było piękne miejsce...