Rozdział 22

Rozdział 21

Sith zniknął. Mirlea klęczała na ziemi i płakała.

- Ja... Chodźmy stąd. Zaraz pojawią się wasze koszmary.- Wyjąkała Mirlea.

Wzdrygnęłam się. Wiedziałam, że zobaczyłabym kogoś z Datchomiry. Kogoś, kto mówiłby o moim przeznaczeniu. Czyli normalny dzień z nienormalnego życia Atari Orgeen. I tak mój mózg jest uszkodzony na tyle, że gadam z samą sobą. Wracając jednak do świata rzeczywistego wszyscy przystaliśmy na propozycję Mirley.

- Chyba jednak droga bardziej eee... Ciemnostronna jest zła. Chodźmy tą drugą.- Powiedział Chazer i szybko wstał.

- Nie zapomnijmy o tym, że Soka nie może chodzić.- Powiedziała już spokojna Mirlea.

- Nie może chodzić? Mogę stworzyć z ziemi laskę czy coś, żeby pomóc Ahsoce.- powiedziała Elektra.

Ahsokę i Niro zastaliśmy siedzących pod ścianą w milczeniu. Mirlea od razu zaczęła formować z ziemi laskę, a ja wyjęłam z plecaka bandaże i zajęłam się kostką Soki.

Zdecydowaliśmy, że w miejscu, w którym wypadliśmy z dziury w ziemi zrobimy nocleg, żeby nie zagłębiać się w któryś z tuneli. Słyszałam spokojny oddech śpiącej obok mnie Ahsoki, pochrapywanie Niro. Mirlea przewracała się i kręciła w śpiworze, a Chazer jak Chazer spał jak zabity. Po jakimś czasie odpłynęłam w krainę Morfeusza.

Stałam na polanie w ciemnym lesie. Słyszałam płacz dziecka dochodzący do mnie ze wszystkich stron. Po głosie można było sądzić, że należy on do małej dziewczynki. Weszłam między drzewa z zamiarem znalezienia dziecka. Było o wiele ciemniej niż na polance. Korony drzew nie przepuszczały światła księżyca i tylko małe jego smugi przedostawały się przez blokadę z liści i gałęzi. Słychać było tylko szloch dziecka i szelest ściółki pod moimi stopami. Brak ptaków, zwierząt. Gdzie się wszystkie stworzenia natury pochowały? I chociaż nie słychać było zwierząt, ptaków, owadów, szumu drzew czy chlupotu wody w jakimś strumyku schowanym między drzewami i w wysokiej trawie las był żywy. Gdyby nie szloch dziewczynki można byłoby usłyszeć jak drzewa i inne rośliny rosną, jak dżdżownice spulchniają glebę. Biegłam w stronę głosu, ale po chwili zmieniałam kierunek, bo płacz się oddalał. Bez przerwy. Zaczęłam sądzić, że to tylko drzewa tak szumią, a dziecko nie istnieje. Wtedy płacz się jeszcze bardziej nasilał. Poczułam wstrząs ziemi. Upadłam, boleśnie tłukąc sobie kolana. Drzewa zaczęły się do mnie zbliżać. Oczywiście jak to one mają w naturze bezszelestnie. Zaczynało mnie już to denerwować. Płacz ustał. W lesie panowała cisza. Nie słyszałam nawet swojego oddechu, co było już serio ogromną przesadą. Drzewa były coraz bliżej. I właśnie wtedy wrzasnęłam ze strachu. Ktoś złapał mnie za ramię i w lesie po raz pierwszy słychać było inny dźwięk. Niespokojny i pełen złości oraz nienawiści. Demoniczny śmiech, który wywoływał gęsią skórkę. Strach.

I na tym kończę obiecaną notkę. Obiecuję rozdział 22 będzie o wiele dłuższy. Przysięgam na Styks.

Dedyki dla Kiwi, Mati, Wiki i Ashy.

Omm.... Ponad trzy tysiące wejść! Jestem prze szczęśliwa!

Dziękuję <3

NMBZW!!