Rozdział 64

Anakin

Obudził się nagle, dysząc ciężko. Pot spływał mu obficie po twarzy, mocząc i tak już mokrą koszulkę. Nie wiedział, czemu się bał, czemu rozpacz chwytała go za gardło. Nie pamiętał koszmaru, nie był nawet pewien, czy jakikolwiek mu się przyśnił, ale strach i zdenerwowanie trzymały się go nadal. Musiał być jakiś powód jego stanu, ale nie potrafił go znaleźć. Po prostu... chciał się uspokoić, ale nie mógł. Dał za wygraną i ze wszystkich sił starał się przypomnieć sobie sen. Dziewczyna, tak, na pewno w nim była. Czy była człowiekiem? Nie, na pewno nie. Była młoda, ale doświadczona. Rozpierana przez sprzeczne emocje. Anakin czuł jej cierpienie. Była niezdecydowana, jak zagubione dziecko, stające na rozwidleniu dróg, zastawiające się, którą z nich wybrać, by trafić do domu. Kto mógł stać teraz nad tak poważnym wyborem? Padme? Nie... ona miała inne problemy, równie ważne, ale nie tak oczywiste. Dziewczyna, dziewczyna... AHSOKA!
Nagłe olśnienie wywołało ból w sercu. Nadal ciężko odczuwał stratę padawanki, która była dla niego jak prawdziwa siostra. Kochał ją jak brat powinien. Ale ona odeszła... Każda myśl o niej powodowała cierpienie i strach o jej losy. Była w końcu jeszcze zwykłą nastolatką. Potrafiła walczyć, to fakt, ale nie miała żadnego doświadczenia w normalnym życiu. W końcu czternaście lat spędziła w świątyni lub na wojnie. Jakie mogła mieć pojęcie o przetrwaniu w świecie nie czarno-białym, jak uczono w świątyni, tylko szaro-czarnym, pełnym zła i niegodziwości? Wojna nie pokazywała całego okrucieństwa. Była straszna, ale podczas niej zabijali się żołnierze przygotowani do tego, nie cywile zmuszeni do morderstwa przez przyprawę, czy inne używki.
Skywalker od razu postanowił, że pójdzie poszukać młodej przyjaciółki. Nie mógł pozwolić, by coś się jej stało.
Szybko zerwał się z łóżka, całkiem rozbudzony, zmienił koszulkę i buty, po czym wyszedł ze świątynnego pokoju. Pierwszy raz cieszył się, że nie ma obok niego Padme, kobieta na pewno nalegałaby na to, że powinna iść z nim.
Wyszedł ze świątyni, wyczulając wszystkie swoje zmysły. Moc musiała pomóc mu odnaleźć Ahsokę. Anakin podejrzewał, że jeśli dzisiaj tego nie zrobi, stanie się coś bardzo niedobrego.
Nagle zapiszczał jego komunikator. Anakin poczuł niepokój. Coś musiało się stać, skoro wyrywają go o drugiej w nocy.
Nie chciał odbierać, był pewien, że przeszkodzi mu to w odnalezieni Ahsoki, co było teraz priorytetem, ale przeczuwał, że będą do niego wydzwaniać do skutku. Wcisnął niechętnie guzik i od razu usłyszał rozdrażniony głos Obi-Wana.
- Ile na ciebie można czekać, Anakinie? Musisz natychmiast stawić się w hangarze. Kanclerz został porwany przez Separatystów! Ich okręty są już nad Coruscant, dostaliśmy misję odbicia Kanclerza i pojmania Griveusa oraz Dooku. Obaj są na okręcie dowodzenia.
Anakin skrzywił się nieznacznie. Chętnie rzuciłby to zadanie i pobiegł po Ahsokę, ale Kanclerz również był jego wielkim przyjacielem, a do tego wielkim politykiem i przywódcą Republiki. W tym momencie Anakin musiał odstawić niepokój o dawną padawankę na bok i popędzić na ratunek Palpatine'owi.

Wido

Orai Mensa poprowadziła go do największego, jednopiętrowego budynku w wiosce - szpitala. Mieszkańcy nie dysponowali najwyraźniej wieloma surowcami, gdyż budynek ulepiony został z gliny i jakiegoś nieznanego chłopakowi metalu, którego nie wykorzystywano w innych częściach galaktyki.
Widząc jego zaciekawione spojrzenie, Mensa powiedziała:
- Jakku nie sprzyja życiu jakichkolwiek stworzeń. Ta wieś to jedna z niewielu oaz na tej planecie. Ziemia jest nieurodzajna, utrzymujemy się ze zbierania części i tworzenia nowych przedmiotów z niczego. Pustynia jest zdradliwa, ktoś niedoświadczony może wpaść w ruchome piaski, orientując się o tym dopiero wtedy, kiedy nie ma już możliwości ucieczki.
- Skąd wzięli się tutaj jacykolwiek ludzie?
- Kiedyś Jakku była planetą górniczą. Milenia temu, niewolnicy wydobywali tutaj kruszec służący do budowy niektórych obiektów. Był bardzo cenny i wytrzymały, ale im głębiej górnicy się zapuszczali, tym mniej atrakcyjny był ów metal. W końcu zaprzestano wydobycia, gdyż pestal stracił swoje zalety. Zarządcy odlecieli, zostawiając niewolników na pastwę losu. My jesteśmy ich potomkami. Jest nas jednak coraz mniej. Zaraza wybija dzieci i starców. Nie wiemy, czemu tak się dzieje.
- Postaram się pomóc. Nie jestem specjalistą, ale jakąś wiedzę mam.- zapewnił Wido.
W rzeczywistości czuł się dość niepewnie. Zranienia, przeziębienia i inne delikatne uszczerbki na zdrowiu nie były żadnym problemem, ale nieznana zaraza dziesiątkująca mieszkańców była ponad jego siły. Gdyby była tu Barriss... niestety, dziewczyna po dokonaniu zamachu została zamknięta w szpitalu psychiatrycznym. Trafiłaby do więzienia, gdyby jedna z Mistrzyń nie wyczuła w jej umyśle czegoś dziwnego. Wido nawet się ucieszył. Offee nigdy nie wykazywała buntowniczych zapędów, a już na pewno nikt nie spodziewałby się, że dziewczyna posunie się do zamachu terrorystycznego.
- Nikt na tej planecie nie jest specjalistą. Nie mamy możliwości odlotu stąd, dlatego znamy jedynie medycynę ludową.
- Skoro od tysięcy lat nie opuszczacie planety, skąd znacie basic?
Wolał dowiedzieć się jak najwięcej o miejscowych. Nigdy nie wiadomo, jakie informację się przydadzą w przyszłości.
- Zarządcy posługiwali się tym językiem. Przodkowie mieli swój własny język, ale jest on już częściowo zapomniany. Wykorzystujemy tylko niektóre zwroty. W każdej oazie nasz język nieco się różni. Nazwałbyś to pewnie gwarą.
- Rzeczywiście. Mogłabyś pokazać mi kogoś z początkowym stadium choroby? Może wirus nie rozprzestrzenił się tak bardzo i dam radę go wyplenić. Nic nie obiecuję, ale postaram się coś zdziałać.
- Lepiej nie porywać się z motyka a słońce, to prawda.
Zaprowadziła go do izolatki. Nie było w niej zbyt wiele miejsca. Tyle, by zmieściło się łóżko z pacjentką, niewielka komoda, stoliczek i krzesło.
Na łóżku leżała chuda dziewczynka. Jej pobladła twarz była nieco zielonkawa, a usta nabrały sinej barwy. Wido podszedł do niej i dokonał wstępnych oględzin. Nie zauważył żadnych zmian skórnych, czy innych objawów, które mogłyby się pojawić.
- Czu u innych pacjentów zauważono zmiany fizyczne?
- Nie.-odparła natychmiast kobieta.- Jedynie lekkie zazielenienie twarzy, jakby pacjenci mieli chorobę lokomocyjną.
Wido złapał śpiącą dziewczynkę za ramię i przeszukał jej organizm Mocą. Nic nie wyczuwał. Dopiero, kiedy dotarł do umysłu, skrzywił się i prawie puścił dziecko. Mózg chorej był zielony, w niektórych miejscach. Kiedy sięgnął w dziecko dokładniej Mocą, dostrzegł, że do krwi przedostaje się zielona ciecz. To musiał być wirus, ale nie wyglądał tak, jak wszystkie inne. To była prędzej trucizna... Barriss opowiadała mu o objawach zatrucia gazem. To wyglądało podobnie, ale problem wydawał się pochodzić z głowy, co było dość nietypowe.
- Czy powietrze na Jakku jest czyste?
- Oczywiście. To najlepsze, co jest na tej planecie.
- Muszę obejrzeć innych pacjentów.- zażądał Jedi.
Był szczerze zaniepokojony objawami. W życiu nie leczył zatrucia, a to wydawało się być wyjątkowo poważne. Chciałby skontaktować się z Barriss lub Mirleą, które były zaznajomione z medycyną o wiele bardziej niż on. Niestety, jego komunikator został uszkodzony podczas lądowania. Nawet gdyby do tego nie doszło, Wido podejrzewał, że nie złapałby zasięgu. Jakku było przeraźliwie zacofane technologicznie.
Musiał porozmawiać z Lostem. Trucizna w organizmie dziewczynki była podejrzana. Na dodatek Wido od chwili wkroczenia do szpitala czuł silne zaburzenia Mocy i czyjąś odległą, znajomą obecność...
_______________________________________________________
W sklepie mówili, że zasilacz dadzą radę naprawić na wtorek. Tata to zrobił w piętnaście minut, przecinając kable i łącząc je... co ważniejsze, nie jest ani elektrykiem, ani informatykiem, a germanistą... skąd się zna na takich sprawach - nie wiem, ale cieszę się, że zasilacz działa i mogę napisać rozdział :3

Napisaliście, że czekacie, więc nie nadwyrężam jeszcze bardziej waszej cierpliwości! 
NMBZW!!