Rozdział 4(76)

Kiedyś moje życie spowijało światło, które miało nigdy nie zgasnąć i towarzyszyć mi w każdej minucie mojego istnienia. Tą jasnością była Moc, która mną kierowała i stanowiła największa podporę w trudnych czasach. Ale potem światło stawało się słabsze, jakby ktoś zmienił żarówkę na energooszczędną. 

Nastały jeszcze cięższe dni. Wybuchy, strzały, zniszczenie i śmierć. Mnóstwo śmierci niewinnych cywili oraz żołnierzy traktowanych przez całą Galaktykę. Wszystko było szare i smutne. Nadzieja na koniec ciągłego okrucieństwa powoli umierała. Nastawienie ludności stawało się coraz gorsze.

Zdrada.

Odrzucenie.

Ból.

Fear is the path to the Dark Side.

Bałam się nowego życia i świata, którego nie udało mi się poznać od swojej naturalnej strony. Nie byłam przygotowana do życia bez treningów, rozkazów, walki i mistrza.

Przez mój strach straciłam ludzi, których kochałam najmocniej, za którymi byłam w stanie skoczyć w ogień i wiedziałam, że są w stanie zrobić to samo. Rzuciłabym się w przepaść, żeby złapać spadającą przyjaciółkę i razem przyjąć śmierć lub wypracować sobie ratunek.

Fear leads to anger.

Byłam wściekła,bo zostałam zdradzona przez osobę, której zawsze ufałam, z którą spędziłam wiele wspaniałych i strasznych chwil. Razem opłakiwałyśmy porażkę lub wychodziłyśmy zwycięsko z bitew. Na Radę, która okazała się być zaślepiona i nie potrafiła dostrzec prawdy, kryjącej się za kurtyną Ciemnej Strony.

Anger leads to hate.

Ona zaprzepaściła wszystko, odrzucając przyjaźń i pogrążając się w nienawiści do świata. Ja znienawidziłam ją.

Dałam się zwieść tej części Mocy, z którą walczyłam od zawsze. Nie zauważyłam, kiedy zbliżyłam się do granicy. A kiedy ją przekroczyłam, wszystko przestało mieć dla mnie znaczenie.

I wtedy światło zgasło.

Hate leads to suffering.

Zaprzepaściłam wszystko i cieszyłam się tym. Dopiero, gdy spotkałam tą, za którą byłam w stanie oddać życie, poznałam prawdziwą naturę Ciemnej Strony.

Wątpliwości sprawiły, że cierpiałam.

Nie potrafiłam żyć z mrokiem w jedności. To nie było właściwe, zabijało mnie oraz moje światło, z którym żyłam przez siedemnaście lat.

Każda chwila, każde miejsce przypominało mi o ludziach, których kochałam. O poważnej Atari, wiecznie roześmianym Chazerze, zamyślonym Wido i spokojnej Mirlei. I chociaż wszyscy zostali bardzo zmienieni przez wojnę ich przyjaźń zdawała się trwać nieprzerwanie i być nawet silniejsza niż przed wojną.

Teraz nie potrafiłabym spojrzeć im w oczy. Bałabym się, że zobaczę w nich nienawiść, ból i wspomnienie straty.

There is no chaos, there is harmony.

Ale gdziekolwiek byli, miała, nadzieję, że są bezpieczni i pamiętają o beztroskich latach, które spędzili razem w Świątyni. Gdy nie wisiało nad nami widmo wojny i nic nie wskazywało na to, że kiedyś ich drogi rozejdą się całkowicie. Ona pamiętała doskonale. Właśnie te wspomnienia o cieple, radości i siostrzanej miłości sprawiły, że Ahsoka była w stanie pokonać ciemną stronę. Pokonała chaos szalejący w jej umyśle i duszy, osiągnęła harmonię z Mocą, która wydawała się być tak odległa i nieosiągalna. Ale jednego nie mogła wyrzucić ze swojej głowy. Nie potrafiła osiągnąć spokoju, bo doskonale wiedziała, przez kogo jej życie stało się pasmem cierpienia i niekontrolowanej nienawiści.

There is no good without evil.

Przez jednego człowieka, który miał wizję galaktyki pod rządami Ciemnej Strony, światło upadło wraz z Zakonem Jedi. Zdławione przez dym, płomienie, laserowe pociski wystrzeliwane z broni klonów oraz tego, który miał być zbawicielem. 

Wszystkiemu winne było Imperium.

Nazywam się Ahsoka Tano i żyję, by obalić tyranię Imperatora.

Nie stoję po żadnej ze stron. Jestem Szarą Jedi.

_____________________________________________________

Cieszycie się? Wiem, że się cieszycie. Ahsoka Tano wróciła, świętujmy wszyscy razem!

I w ogóle te rozdziały są takie krótkie, a ja nie potrafię napisać nic długiego :___: Nie na blogi, bo oczywiście zadanie domowe na historię zajmuje mi dwie strony i i tak jest mało -.-.

Weno wróć, nie bądź świnia, potrzebuję cię!

Dedyk dla tych, którzy chcą xD

NMBZW!